नेपालको परिपेक्षमा हेर्ने हो भने बाहिर खेलिने खेलकुद विभिन्न उमेर र लिङ्ग अनुसार विभिन्न प्रकारका देखिन्छन् । जस्तै : सानो हुँदा डण्डी वियो, सात पत्रे, कबड्डी, छोइभेटाइ, लुकामारी खेलहरू केटाकेटी दुवैले खेलेको देखिन्छ भने अलिकति बुझ्ने उमेर भएपछि र पछि ठूलै भइसक्दासम्म फूटबल, क्रिकेट, व्याडमिन्टन, टेवलटेनिस, वास्केट बल, भलिवल जस्ता खेलहरू खेल्ने गरेको पाइन्छ । त्यसमा पनि केटाहरू वा पुरुषहरू माझ यी सबै किसिमका खेलकुद प्रचलित छन् भने केटीहरू तथा महिलाहरूको संग्लग्नता प्रायः व्याडमिन्टन, टेवलटेनिस, भलिवल जस्ता खेलहरू बढी पाइन्छ । यी बाहेक आ-आफ्नो शोख अनुसार कतिपयले पौडी तथा गल्फ जस्ता खेलहरू खेल्ने गदर्छन् त कति दौड बाइकिङ्ग तथा हाइकिङ्ग पनि गर्ने गर्दछन् । त्यसै गरी पछिल्लो समयमा आएर विगतका १०-१५ वर्षदेखि नेपालमा पुल तथा स्नुकर खेल पनि निकै प्रचलित भयो ।

अष्ट्रेलियाको क्वीन्सल्याण्डबासी नेपालीहरूको परिपेक्षमा हेर्ने हो भने वर्षै भरी विभिन्न समुहमा विभिन्न स्तरका भिन्दा भिन्दै खेलकुद हुने गरेको देखिन्छ । कतिपय अवस्थामा यस्ता खेलहरू पारिवारिक स्तरमा सीमित हुन्छन् त कतिपय अवस्थामा साथीभाइ बीचको सानो समूह तथा सामुदायिक रुपमा निकै ठूलो समुहमा हुने गर्दछ । क्वीन्सल्याण्डको विशेष गरी व्रिसवेनको नेपाली समुदायमा खेलकुदको महत्वबारे केहि विशिष्ठ व्यक्तिले हामीसंग गरेको कुराकानीको सम्पादित अंश :

सधै झैं आज पनि प्रेम व्यूंझिदा विहानको झण्डै साँढे सात बजिसकेको थियो । पूर्वपट्टि फर्केको झ्यालबाट छिरेको घामको प्रकाशले व्युँझाइ दिएर मात्रै हो, नत्र अझै केही समय निन्द्रामै रहने योजना थियो उसको । हुन पनि हो करिब नौ महिनापछि हङकङबाट भर्खरै फर्केको उसलाई कामको पनि कुनै चटारो थिएन । त्यसो त ऊ हङकङ जानुको पनि छुट्टै कथा छ । प्रसँग निस्कियो भने त्यसबारे पछि अवश्य उल्लेख भएर आउँनेछ ।